Ja?
Szukam sensu w tym wszystkim. Prawdziwości słów, trafności decyzji, szczerości w stosunku do siebie. Co dostaję? Nic, pustkę. W pierwszej chwili myślę, dobrze zrobiłam, a później, że popełniłam błąd i właściwie to nie jest kwestia żalu, bo mi niczego nie żal, stało się, ot co, jednak… mogło być(?) inaczej. Człowiek stoi nad przepaścią i zastanawia się czy warto skoczyć, czy nie. Czy tam na dole jest lepiej, czy może za jakiś czas będę musiała wspiąć się, by znów zobaczyć słońce na wzgórzu? A gdy zostanę i ze wzrokiem utkwionym w przepaść, zastygnę, zastanawiając się co mogło mnie tam spotkać. Gdzie kończy się szacunek do siebie? W którym momencie odpuścić? Czy liczą się bardziej słowa, czy wewnętrzna intuicja? Mamy różne charaktery, najważniejsze jest to, by wgryźć się w drugiego człowieka i poznać go na tyle, żeby wiedzieć co on tak naprawdę myśli i czuje. Często nasze słowa i zachowanie nie odzwierciedla naszych uczuć. Mamy otoczki, bariery, mury budowane przez lata. Zniszczysz jedno, pojawi się drugie. Myślisz, że wygrałaś, a za chwile przegrywasz na kolejnym etapie. Praca, praca i ciągła praca, nad sobą, drugim człowiekiem, ale tylko wtedy, gdy on tego chce, a przynajmniej rozumie i pozwala Ci na to. W innym przypadku to jak burzenie muru młotkiem, jakieś efekty są, ale gdy brak cierpliwości człowiek zwyczajnie się poddaje. Niesamowite jak bardzo ludzie są skomplikowani, jak złożone mają charaktery, jak mocno tkwią w swoich przekonaniach i uprzedzeniach, jak bardzo przykre doświadczenia wyryły trwałe blizny w umyśle do końca życia. Zależy Ci, więc chcesz ratować, ale nie masz pozwolenia i zdajesz sobie sprawę, że to nie Ciebie miał spotkać, to nie Ty go uratujesz, to nie Ciebie miał pokochać. To nie Ty, ktoś inny, choć tak mocno w to wierzyłaś.

EC